13/10/2007 Phuket

รถโค้ชกำลังเข้ามจากฝั่งพังงาเข้าภูเก็ต ผมเหลือบมองเห็นสะพานสารสินที่อยู่ด้านข้างกัน ‘สะพานข้ามอดีตไม่ได้’ของอาจินต์ที่เขียนไว้ในเรื่องเหมืองแร่จึงหลุดเข้ามาในหัวโดยไม่ได้ตั้งใจ

แม้จะเป็นตอนที่ไม่ได้ถูกบรรจุไว้ในภาพยนต์ก็ตาม แต่ เหมืองแร่ กับ ภูเก็ต มีความหมายลึกๆกันอยู่ ในหน้ากระดาษของหนังสือ อาจินต์ในอีกยี่สิบปีถัดมา กำลังก้าวข้ามจากอำเภอตะกั่วป่าเข้าสู่ภูเก็ตเพื่อระลึกถึงอดีตของหนังสือเหมืองแร่ของเขา

เขาได้ใช้สะพานเพื่อไปพบกับคนในอดีตสี่ปีอันเข้มงวดดุจดังมหา’ลัยเหมืองแร่ แต่ได้ความหมายลึกซึ้งยิ่งกว่า มหา’ลัยจริงๆที่ได้ทอดทิ้งเขา แม้บางคนอาจินต์ได้พบตัวตนอีกยี่สิบปีผ่านมาจริงๆ แต่บางคนก็เหลือเพียงความทรงจำ

ผมกำลังมองสะพานสารสินที่อาจินต์เคยพยายามข้ามสู่อดีตของเขา และเช่นกัน ผมกำลังใช้สะพานนั้นข้ามไปสู่อดีตของอาจินต์ที่เคยแต่งไว้เป็นตัวหนังสือ แม้จะเป็นคนละความทรงจำ แต่ผมเชื่อว่าสะพานข้ามอดีตได้ อย่างน้อยผมได้เห็นอดีตของอาจินต์เมื่อหลายสิบปีที่แล้วกำลังนั่งรถข้ามสะพาน

หนังสือกับภูเก็ต หลายๆครั้งที่ผมไม่เคยมีโอกาสพบเห็นเลยและภูเก็ตของผมมันมีอยู่ในแค่จินตนาการเท่านั้น ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้พบกับสถานที่และบรรยากาศจริงๆที่มีผู้เขียนหนังสือวาดบรรยายไว้ในหนังสือหลายๆเล่ม

ภุเก็ตเป็นเกาะที่ใหญ่มาก ตลอดทางถนนคดเคี้ยวไปรอบเกาะมีโรงแรมผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด แต่อย่างไรก็ตามท่ามกลางโรงแรม ยังมีเพิงสังกะสีมากมายตามไหล่เขา

ผมเห็นรูปร่างบังกะโลเหมือนร้านข้าวที่อ๊อตโต้กับชวนชั่วอาจมานั่งกินเหล้าคุยกันใน พัันธุ์หมาบ้า’ ของ ชาติ กอบจิตติ แม้จะไม่ใช่ฤดูมรสุมเหมือนในหนังสือ แต่ตอนนี้ผมจินตนาการออกแล้วว่า ทำไมแก่ถึงสามารถเล็งเห็นว่าภูเก็ตจะกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยว ทำไมทัยถึงตัดสินใจปลูกร้านริมทะเลอยู่ที่นี่ บางครั้งเมื่อผมเห็นเนินเล็กๆก็จิตนาการไปว่านั่นคือ บ้องฮิลล์ ที่ถูกขนานนามว่าเป็นแหล่งพี้กัญชาในหนังสือ

น่าแปลกคือ สิ่งที่ผมเคยจินตนาการไว้ ไม่ต่างกับสิ่งที่ผมเห็นต่อหน้าตอนนี้

ทุกวันนี้ ภูเก็ตมีเซ็นทรัลและภูเก็ตแฟนตาซี แก่ทายถูกก่อนใคร

ตลอดทางผมยังพบเห็นป้าย Tsunami Hazard Zone หรือ Tsunami Evacuation Route ตลอดเส้นทางเลียบหาดด้านตะวันตกของเกาะ

ตอนนี้ผมมองดูทุกอย่างเหมือนดังปกติ ไม่มีร่อยรอยความเสียหายอีกต่อไป บางครั้งก็เห็นแนวกำแพงเป็นหย่อมๆเพื่อกั้นเหตุร้ายในครั้งต่อไป โดยเฉพาะในจุดที่มีผู้เสียชีวิตมากมาย

ผมไม่เห็นอดีตร่องรอยของน้ำตา

เมื่อผมเห็นป้ายเตือนภัยตลอดทาง เห็นแนวกำแพง ผมกลับเห็นสะพาน

สะพานนั้นข้ามอดีตไม่ได้ แต่ใช้อดีตเป็นสะพานเพื่อข้ามไปสู่อนาคตได้

เพื่อป้องกัน เพื่อไม่ให้เหตุร้ายเกิดซ้ำสอง

เพื่อไม่ให้ความบอบช้ำที่เกิดขึ้นเกิดขึ้นซ้ำซากและไม่ได้เป็นบทเรียนแก่เรา

เมื่อนั้นสะพานจะมีตัวตนของมันอยู่จริงๆ

…..

เครื่องบินกำลังออกจากท่าอากาศยานภูเก็ตมุ่งสู่กรุงเทพ

แม้จะเห็นไม่ชัด แต่ผมก็เหลือบเห็นคันดินที่เพิ่งเกิดเหตุโศกนาฐกรรม

ผมตั้งจิตอธิษฐาน

ภูเก็ตนั้นบอบช้ำมากมายเหลือเกิน

…….

ระยะเวลา : 2 วัน 1 คืน
ค่าใช้จ่าย : 1,850 บาท
ทำไมถูก : ขอบคุณโรงแรมศุภลัยรีอร์ทแอนด์สปา ที่เอ้อเฟื้อการเยี่ยมชมเพื่อเปิดตัวโรงแรม เป็นเกียรติอย่างมากเลยครับ
ทำไมแพง : ก็ไปโค้ช(ฟรี) กิน(ฟรี) นอน(ฟรี) ขับรถเที่ยวเกาะ (ฟรี ขอบคุณพี่กร) จ่ายแค่ค่าเครื่องกลับ (1,600 บาท) ค่า taxi ไป (60 บาท) taxi กลับ (50 บาท ขอบคุณพี่บูรณ์) ค่า starbucks (100 บาท) และ ค่าน้ำดื่มระหว่างทาง (40 บาท) เท่านั้น
ความสนุก : เหมือนพัทยาเลยครับ ขับรถเที่ยวพอ ก็ไม่ค่อยอยากลงเท่าไหร่ น้ำก็ไม่ได้ใสเหมือนดั่งไข่มุกอันดามัน แต่ก็โอเคครับ
สถานที่ที่ไปแล้ว : อ่าวปอ, หาดสุรินทร์, หาดกมลา, หาดกะตะ กะรน, แหลมพรหมเทพ
สถานที่ที่ยังไม่ได้ไป : จุดชมวิวหากกะตะ กะรน, Phuket Fantasy, เกาะราชา , แหลมพรหมเทพ (พระอาทิตย์ตก)
สถานที่ที่ไม่คิดจะไป : –
จำนวนครั้งที่มา : 1 ครั้ง
ครั้งแรกเมื่อ : 13/10/2007
สถานที่ตั้ง : จ. ภูเก็ต
ถ่ายด้วย : Fuji s5600