วันนี้ตื่นสายโด่งอีกตามเคย ฟ้าครึ้มมากผิดแผกไปจากทุกวัน นั่งเล่นเน็ตที่ร้านเน็ตอยู่ดีๆฝนก็ตก ซึ่งปรกติจะไม่ตกในช่วงฤดูนี้ พอแดดไม่ออกอากาศเลยหนาวเลยวันนี้ บ่ายๆว่างก็เลยเช่าจักรยานว่าจะไปดูวัด Spituk ประมาณ 7-8 กิโล ขาไปบอกว่า 20 นาที ขากลับบอกว่าหนึ่งชั่วโมง แปลว่าต้องเป็นภูเขา ซึ่งก็ใช่ ขาไปเป็นขาลงไม่ได้ถีบเลยปล่อยไหลอย่างเดียว มีต้องลงมาจูงบ้างบางช่วงเพราะเป็นทางคับขันรถเยอะกลัวอันตราย ลมเย็นสบายมีละอองฝนเล็กๆปะทะหน้า มีความสุขจริงๆ ปะทะลมมากๆเล่นเอามือชาไปเลย แปบเดียวขึ้นไปเดินเล่นสักพักก็คิดว่าเอาน่าเดี๋ยวแดดคงออกหากโชคดีอาจมีสายรุ้งถ่ายคู่กับวัดก็ได้ พอลงไปเนินไปก็ว่าจะไปหามุมหลังหมู่บ้านข้างล่าง เห็นสายฝนดำทมึนมาเลย นย่ากลัวมาก มีฟ้าแลบแปลบๆ ก็เลยรีบลงไปหมู่บ้านเพื่อจะไปหลบฝน เอาจักรยานไปแอบอยู่ใต้กงล้องหมุนยักษ์ที่หมู่บ้าน มีเด็กสนใจมาดูจักรยานเต็มเลย ลมพัดแรงวิ่งมาทางเราแปลว่าฝนคงกำลังมา อยู่ไปสักพักรู้สึกท่าจะไม่ดี หากฝนติดค้างนานๆแล้วจะมืดเอา เดี๋ยวไม่ได้กลับเลห์ เลยคิดว่าน่าจะปั่นออกไปหลบฝนแถวริมถนนใหญ่ดีกว่าดีชั่วยังไงก็โบกรถน่าจะได้ แต่คิดผิด ปั่นออกไปแปบเดียว ฝนห่าใหญ่ตกลงมาทันที เปียกโชกเลยหาที่หลบฝนไม่ได้เพราะเป็นเขตทหาร แถบต้องปั่นสุดชีวิตไม่งั้นกล้อง มือถือ ทุกอย่างเปียกหมดแน่ ทางที่จะปั่นหาที่หลบเป็นทางขึ้นเนิน คิดดูต้องมาใช้แรงบนที่สูงมากกว่า 3,000 เมตร ไม่ดีแน่ หัวใจเต้นแรงเร็วมากเหนื่อยแทบขาดใจกับระยะนิดเดียว สุดท้ายขี่ไปตรงป้อมทหารขอเขาหลบฝน พี่ทหารก็ใจดีให้หมาตัวน้อยๆเปียกมะล่อกมะแล่กได้พักหลบฝนในป้อม – พอฝนหยุดก็ไม่ค่อยขี่แล้ว เพราะขากลับเป็นทางทางขึ้นเนินทั้งหมด โอ้วววว ปั่นแปบเดียวปวดขามากต้องจูงเป็นระยะๆ เดินกลับจะผ่านเขตสนามบินมีพิพิทธภัณฑ์ Museum of Ladakh Culture and Melitary Heritage ก็โอเคได้เข้าใจประวัติศาสตร์เรื่องพรมแดนมากขึ้น แล้วก็เข้าใจว่าไอ้ภาพทหารใส่ชุดกันหิมะที่ต้องยืนเคารพ national anthem ก่อนเริ่มดูหนังในโรงที่อินเดียหมายถึงอะไร บริเวณ Saichen Glacier ตรงช่วงที่เส้นแบ่งประเทศบนแผนที่ที่ดูคลุมเครือ มีความสำคัญยังไง พออกมาเรียกว่าแทบไม่ต้องปั่นกันเลยทีเดียว แทบจะจูงจักรยานเดินอย่างเดียว ไม่ไหว อายก็อาย พอกลับมาถึงก็ตะคริวกินกันเลยทีเดียว – สรุปวันนี้แทบไม่ได้ชักกล้องถ่ายภาพเลยยยย
Mahapunt Journey 